Uzyskane tytuły, stopnie naukowe i zawodowe:
mgr inż. 1976 r. Politechnika Krakowska
doktor nauk technicznych 1986 r. Politechnika Krakowska
doktor habilitowany nauk technicznych 1994 r. Politechnika Krakowska
profesor nauk technicznych 2006 r. Politechnika Wrocławska
numer ORCID 0000-0001-7713-5841
Urodzony 10.01.1952 roku w Warszawie. Ukończył Szkołę Podstawową nr 3 i 70 Technikum Mechaniczno-Elektryczne w Rzeszowie. Studia wyższe ukończył w 1976 roku na Wydziale Inżynierii Sanitarnej i Wodnej w Politechnice Krakowskiej o specjalności zaopatrzenie w wodę, unieszkodliwianie ścieków i odpadów. W 1975 roku za wyniki w nauce i działalność w Kole Naukowym Inżynierii Sanitarnej uhonorowany został Srebrną Odznaką im. M. Kopernika „Primus Inter Pares”.
Jako student Politechniki Krakowskiej uczestniczył w pracach badawczych podczas obozów naukowych interdyscyplinarnych „Tatry”. Celem akcji letnich było ustalenie składu i nierównomierności ładunków zanieczyszczeń w ściekach odpływających ze schronisk w Tatrzańskim Parku Narodowym. Po ukończeniu studiów rozpoczął pracę w MPWiK Kraków, w oczyszczalni ścieków w Płaszowie.
W grudniu 1977 roku rozpoczął pracę na stanowisku asystenta w Zakładzie Oczyszczania i Ochrony Wód Politechniki Rzeszowskiej. W pierwszym okresie (1978-1979), w ramach Centralnego Programu Badań PR-7, brał udział w pracach naukowo-badawczych dotyczących przydatności diatomitów w oczyszczaniu wód i ścieków. W latach 1979-1980, w ramach Centralnego Programu Badań Rozwojowych PR-5, kontynuował działalność badawczą związaną z rozpoznaniem techniczno-eksploatacyjnym nowoczesnych typów filtrów stosowanych do oczyszczania wody basenowej. W wyniku tych badań wytypowane zostały technologie i urządzenia do oczyszczania wód typowych basenów osiedlowych, placówek oświaty i prywatnych przydomowych. Lata 1980-1983 to praca w ramach BW w zespole badającym proces ultrafiltracji z wykorzystaniem enzymatycznych membran. Od początku zatrudnienia w Politechnice Rzeszowskiej zajmował się naukowymi podstawami niezawodności – tematyki tej podjął się przy realizacji pracy dyplomowej. W 1982 roku niepublikowane prace zostały przedstawione prof. A. Wieczystemu i spotkały się z życzliwym przyjęciem. W ten sposób rozpoczęła się prawie 20-letnia współpraca naukowa z zespołem badawczym kierowanym przez śp. prof. A. Wieczystego z Politechniki Krakowskiej. W 1984 roku przedstawił na kongresie CHISA w Pradze referat na temat analizy statystycznej awaryjności filtrów pośpiesznych, ukazała się także pierwsza publikacja z tematyki niezawodności. W latach 1983-1985 odbył 18-miesięczny staż naukowy na Politechnice Krakowskiej. Za podsumowanie dokonań w okresie stażu można uznać cykl 5 publikacji. Zostały one przedstawione na Międzynarodowej Konferencji „Niezawodność systemów wodociągowych i kanalizacyjnych” w 1986 roku.
26 czerwca 1986 roku obronił pracę doktorską nt. „Metody oceny niezawodności konwencjonalnych osadników wstępnych w miejskich oczyszczalniach ścieków”, której promotorem był prof. A. Wieczysty. W pracy tej zaproponował model niezawodnościowy pracy osadników wstępnych – głównych urządzeń mechanicznej części oczyszczalni ścieków. Wyznaczył estymatory wskaźników niezawodności dla trzech rodzajów tych urządzeń, najczęściej pracujących w warunkach krajowych. Wprowadził pojęcie zawodności technologicznej funkcjonowania urządzeń do oczyszczania ścieków, a także metody wyznaczania optymalnej liczby osadników pracujących w rezerwie obciążonej (gorącej).
W latach 1986-1990 w ramach Centralnego Programu Badań Podstawowych „Metody analizy i użytkowania zasobów wodnych” prowadził badania dotyczące analizy niezawodności Zakładów Uzdatniania Wody (ZUzW). To właśnie w tym okresie wykrystalizował się temat przyszłej rozprawy habilitacyjnej. Wyniki tej części badań zostały opublikowane w monografii pod redakcją prof. A. Wieczystego w 1993 roku.
Za osiągnięcia w zakresie zastosowania teorii niezawodności do badania, projektowania i eksploatacji ZUzW uważa się:
- opracowanie metody dwuparametrycznej z wykorzystaniem wskaźnika gotowości K i średniego czasu pracy bezuszkodzeniowej Tp do wyboru liczby urządzeń obsługujących dane operacje technologiczne uzdatniania wody,
- określenie dopuszczalnego przeciążenia hydraulicznego zespołu jednorodnych urządzeń realizujących daną operację technologiczną uzdatniania wody,
- sformułowanie zadania optymalizującego – osiągnięcie wymaganego poziomu niezawodności przy minimalnym koszcie, opracowanie programu komputerowego przy przyjęciu za miary niezawodności: wskaźnika gotowości, czasu trwania odnowy i wartości oczekiwanej produkcji wody,
- wprowadzenie wskaźnika niezawodności dla wody do spożycia w aspekcie jej jakości.
Ważnym osiągnięciem naukowym była publikacja „Bezpieczeństwo a niezawodność podsystemu uzdatniania wody, w której wspólnie z prof. A. Wieczystym zdefiniowali pojęcie bezpieczeństwa systemu człowiek – obiekt techniczny, ustalili relację między niezawodnością a bezpieczeństwem ZUzW oraz zasygnalizowali problematykę alternatywnej technologii uzdatniania wody jako metody zwiększania niezawodności i bezpieczeństwa. Ponadto aspekt zastosowań teorii niezawodności w analizach funkcjonowania SZW znalazł odbicie w następujących osiągnięciach naukowych:
- określenie niezawodności ujęcia wody powierzchniowej przy dużej niestabilności warunków hydrologicznych i sanitarnych,
- metoda wyznaczania liczby brygad remontowych w podsystemie dystrybucji wody przy zastosowaniu modelu masowej obsługi,
- metody rezerwowania w ZUzW,
- stworzenie podstaw teoretycznych wpływu monitoringu jakości wody na bezpieczeństwo SZW.
Opierając się na przedstawionych osiągnięciach naukowych i związanych z nimi publikacjach, opracował rozprawę habilitacyjną nt. „Niezawodność systemu uzdatniania wód powierzchniowych”, która ukazała się w Zeszytach Naukowych Politechniki Rzeszowskiej w 1993 roku. 18 maja 1994 roku z wynikiem pozytywnym odbył kolokwium habilitacyjne w Politechnice Krakowskiej, na Wydziale Inżynierii Środowiska, a uchwałą Rady Wydziału nadano stopień naukowy doktora habilitowanego nauk technicznych w dyscyplinie naukowej inżynieria środowiska, w specjalności zaopatrzenie w wodę. Za najważniejsze osiągnięcie rozprawy habilitacyjnej uważa się podjęcie problematyki jakości wody do spożycia w ujęciu niezawodności dotrzymania jej parametrów normatywnych. Przedstawione modele niezawodnościowe w odniesieniu do ilości i jakości wody, jak wykazały następne lata, stały się nowym kierunkiem badań niezawodności SZW. Jednocześnie drugim równoległym kierunkiem badań była tematyka niezawodności funkcjonowania systemu usuwania i unieszkodliwiania ścieków – kontynuacja badań zapoczątkowanych dysertacją doktorską. W tym zakresie najwyżej ceni sobie współautorską publikację z nieżyjącymi już Profesorami – Jerzym Kurbielem i Arturem Wieczystym, która ukazała się w 1989 roku.
Po uzyskaniu stopnia dr hab. nauk technicznych w dalszym ciągu współpracował z zespołem prof. A Wieczystego. Począwszy od 1995 roku zajmował się bezpieczeństwem funkcjonowania SZW. W roku 1996 z ramienia władz miasta Rzeszów przewodniczył zespołowi ds. kompleksowej poprawy jakości wody do spożycia w Rzeszowie. Wizytował wodociąg paryski i 3 główne jego ZUzW – Choisy-le-Roi, Neully i Mery, a także wodociągi niemieckie w Essen, Rostoku i Biebeshein. Wtedy przekonał się, jak dużą wagę w tych krajach przywiązuje się do bezpieczeństwa związanego z zaopatrzeniem ludności w wodę do spożycia w dużych aglomeracjach miejskich. Stało się to również inspiracją do pogłębienia zainteresowań problematyką kontroli jakości wody. Stworzył podstawy teoretyczne projektowania stacji osłonowych ujęć wód powierzchniowych.
W wyniku pracy naukowej (indywidualnej i zespołowej) została dokonana ocena niezawodnościowej koncepcji projektowej technologii uzdatniania wody firmy ELIMP, która wygrała przetarg na poprawę jakości wody w Rzeszowie. Ponadto pod Jego kierunkiem została opracowana ekspertyza i publikacja na temat oceny niezawodnościowej zaopatrzenia w wodę miasta Krosno.
Do innych osiągnięć naukowych ostatnich lat XX wieku zalicza się:
- próbę możliwości zastosowań teorii logiki rozmytej w inżynierii środowiska,
- opracowanie modelu niezawodnościowego systemu oczyszczalnia ścieków – odbiornik ścieków (rzeka),
- podjęcie problematyki alternatywnych technologii uzdatniania wody jako metody zwiększania niezawodności funkcjonowania ZUzW.
Większość prac naukowych w latach 1998-2001 prof. J. Raka była związana z realizacją projektu badawczego KBN nt. „Metody oceny i podnoszenia niezawodności działania komunalnych systemów zaopatrzenia w wodę”, realizowanego na Politechnice Krakowskiej, w którym opracował część dotyczącą zasad określania niezawodności ZUzW. Wyniki tego KBN-owskiego grantu zostały opublikowane jako monografia Komitetu Inżynierii Środowiska PAN, która została wyróżniona nagrodą MENiS w 2002 roku. Była to ostatnia praca opublikowana wraz z Jego Mistrzem śp. prof. Arturem Wieczystym. Od tego czasu, już samodzielnie, kontynuuje realizację planów i wizji naukowych śp. prof. Artura Wieczystego.
1 stycznia 1995 roku, po przejściu na emeryturę doc. M. Mysiaka został kierownikiem Zakładu Urządzeń Sanitarnych. Zespół liczył 14 nauczycieli akademickich, specjalistów z branży wodociągów, kanalizacji, ciepłownictwa, wentylacji i klimatyzacji oraz gazownictwa. W 1997 roku podjął się opieki naukowej trójki nowo przyjętych asystentów. Biorąc pod uwagę potencjał specjalistów z kierowanego przeze Niego Zakładu, zdecydował się podjąć tematykę niezawodności funkcjonowania systemu dostawy ciepła i gazu ziemnego w ramach przewodów doktorskich, odpowiednio mgr inż. Bożeny Babiarz i mgr inż. Barbary Tchórzewskiej-Cieślak otwartych w Politechnice Krakowskiej. W ten sposób rozszerzył swoje zainteresowania naukowe o niezawodność systemu zaopatrzenia w ciepło (SZC) i systemu zaopatrzenia w gaz ziemny (SZGZ). Równocześnie w Politechnice Białostockiej został otwarty doktorat mgr. inż. Andrzeja Studzińskiego, dotyczący niezawodności uzdatniania wód podziemnych. W ten sposób na Politechnice Rzeszowskiej powstał zespół naukowy zajmujący się problematyką niezawodności systemów komunalnych. Obrony doktoratów mgr inż. B. Babiarz i mgr inż. B. Tchórzewskiej-Cieślak odbyły się 4 lipca 2002 roku, a jedną z przesłanek wspólnego terminu było wykazanie różnorodności metod w realizacji dysertacji doktorskich. Obrona doktorska mg. inż. Andrzeja Studzińskiego odbyła się 29 czerwca 2004 roku.
Podjął tematykę systemu multibariera. System ten ma na celu zapewnienie wysokiego stopnia bezpieczeństwa zaopatrzenia ludności w wodę do spożycia. Zakłada on przeciwdziałanie dla każdego rodzaju zagrożenia, w postaci tzw. bariery. Jeżeli bariery tworzą kompleksowy, spójny system do zwalczania wszelakiego rodzaju zagrożeń to mówi się o tzw. multibarierze.
W dalszym ciągu zajmuje się awaryjnością sieci wodociągowej. We współautorskich publikacjach pojawił się nowy kierunek badań niezawodnościowych dotyczący instalacji balnotechnicznych w uzdrowiskach.
Od 2002 roku powrócił do tematyki ryzyka związanego z funkcjonowaniem SZW, którą zajął się w 1986 roku. Skupił się na metodach jakościowo-ilościowych szacowania ryzyka.
Pierwszą publikacją związaną z ryzykiem był artykuł opublikowany w Ochronie Środowiska w 2003 roku. Dał on początek cyklowi 8 publikacji z tego zakresu. Stały się one podstawą Jego monografii „Istota ryzyka w funkcjonowaniu systemu zaopatrzenia w wodę”, wydanej w 2004 roku w Oficynie Wydawniczej PRz. Większość z przedstawionych tam metod szacowania ryzyka ma charakter autorski, gdyż jest to pierwsza monografia o tej problematyce, która ukazała się w kraju.Za najważniejsze osiągnięcia naukowe zawarte w wymienionej monografii uważa się:
- metodę dwuparametryczną szacowania ryzyka,
- metodę trójparametrycznej matrycy wyznaczania ryzyka,
- modyfikację metody krytyczności i oddziaływań uszkodzeń do oceny ryzyka,
- rozwinięcie problematyki ryzyka funkcjonowania operatora SZW.
W dalszym ciągu rozwija metody matrycowe szacowania ryzyka. Za najbardziej zaawansowaną metodę uważa cztero- i pięcioparametryczną matrycę ryzyka związanego z funkcjonowaniem SZW. Nowatorskim stwierdzeniem w tej metodzie jest uwzględnienie odwrotności proporcjonalnej ochrony (O) w stosunku do szacowanego ryzyka.
W 2005 roku w serii Monografie Komitetu Inżynierii Środowiska PAN ukazała się praca autorstwa prof. J. Raka pt. „Podstawy bezpieczeństwa systemów zaopatrzenia w wodę”. Jest ona podsumowaniem przemyśleń naukowych związanych z bezpieczeństwem funkcjonowania wodociągów publicznych. System Zaopatrzenia w Wodę (SZW) jest zaliczany do infrastruktury krytycznej zapewniającej bezpieczeństwo państwa. Szerokie spektrum autorskich metod oceny bezpieczeństwa SZW może być wykorzystywane przy analizach różnego rodzaju scenariuszy kryzysowych. Najważniejsze osiągnięcia naukowe w tej monografii to:
- opracowanie metody wartości oczekiwanej niedoboru dostawy wody, która pozwala na wyznaczenie uogólnionego wskaźnika niezawodności zaopatrzenia miasta w wodę. Wartość oczekiwana łączy w sobie prawdopodobieństwa wystąpienia danych stanów eksploatacyjnych SZW i wag, którymi są zdolności produkcyjne poszczególnych zakładów wodociągowych,
- rozwinięcie scenariuszy niezawodnościowych stosowania technologii alternatywnych uzdatniania wody,
- ocenę awaryjności sieci wodociągowych i opracowanie metody zakresu ilościowego jej remontów,
- modelowanie niezawodności i bezpieczeństwa SZW,
- metodologię bilansowania zapotrzebowania na wodę do spożycia w sytuacjach kryzysowych.
Obecnie „niezawodnościowy” zespół badawczy, którym kieruje, rozwija nowe kierunki badań związanych z funkcjonowaniem SZW, a wśród nich zwłaszcza:
- pojęcie gwarancji w SZW,
- zastosowanie metod bayesowskich w ocenie niezawodności,
- badanie niezawodności funkcjonowania instalacji balneotechnicznych.
Kolejny etap badań nad niezawodnością i bezpieczeństwem SZZW obejmował:
- analizę zagrożeń i ryzyka w łańcuchu wodociągowym,
- procedury ustalania krytycznych punktów kontroli,
- koncepcję statystycznej oceny ryzyka,
- pojęcie ryzyka brutto i netto w wodociągach,
- rolę błędów I i II rodzaju w podejmowaniu decyzji,
- ochronę systemów wodociągowych w ujęciu securitologii,
- ocenę ryzyka pogodowego,
- alternatywne metody oczyszczania wody w sytuacjach kryzysowych
- przegląd pojemników i zbiorników na wodę w sytuacjach kryzysowych,
- prognozowanie mikrobiologiczne jakości wody,
- ocenę skuteczności działania operatora systemów wodociągowych,
- podstawy teoretyczne szacowania ryzyka zdrowotnego wody,
- zasady postępowania w obliczu ryzyka,
- odporność SZZW na zagrożenia terrorystyczne i cyberterrorystyczne.
Osobnym nurtem badań prof. J. Raka jest problematyka Balneologii, Balneotechniki i Inżynierii Uzdrowiskowej. W ramach serii Balneotechnika jest autorem i współautorem trzech skryptów „Walory uzdrowiskowe”, „Terapie uzdrowiskowe” i „Wody mineralne”. Główne tematy to: zakłady lecznictwa uzdrowiskowego, uzdrowiskowe surowce lecznicze, rozwiązania oddziałów zabiegowych, instalacje balneotechniczne, analiza i ocena walorów turystycznych obszarów gmin, legendarne źródełko Podkarpacia, uzdrowiska Podkarpacia, kąpiele i natryski, baseny, wziewania, elektrolecznictwo, elektrostymulacja, światłolecznictwo, ultradźwięki, promieniowanie laserowe, pole magnetyczne, leczenie zimnem, systematyka wód mineralnych, leczniczych i termalnych, sondażowe badania konsumenckie jakości butelkowanych wód mineralnych, analizy składu wód mineralnych, przewodnik po wodach mineralnych Europy, terapeutyczna rola wody w ogrodzie.
Za działalność naukowo-badawczą został piętnastokrotnie wyróżniony nagrodami J.M. Rektora Politechniki Rzeszowskiej (11 Nagród I stopnia), a za monografię „Metody oceny i podnoszenia niezawodności działania komunalnych systemów zaopatrzenia w wodę” otrzymał nagrodę zespołową Ministerstwa Edukacji Narodowej i Sportu za współautorstwo.
Od dziesięciu lat współpracuje naukowo z Politechniką Lwowską i Uniwersytetem Technicznym w Koszycach. Efekty tej owocnej współpracy zostały przedstawione w kilkunastu artykułach na cyklicznych konferencjach naukowych „Aktualne problemy budownictwa i inżynierii środowiska – jakość, niezawodność, bezpieczeństwo” Rzeszów–Lwów–Koszyce.
Opublikowany dorobek naukowy prof. J. R. Raka liczy ogółem 517 prac, w tym 97 indywidualnych i 420 współautorskich, 17 monografii oraz 4 skryptów. Jest współautorem 1 projektu racjonalizatorskiego, 5 grantów KBN, 12 opracowań na zlecenie i 46 prac o charakterze wdrożeń inżynierskich. Te ostatnie dotyczą głównie rozruchów oczyszczalni ścieków.
Bardzo wysoko ceni sobie udział w pracach związanych z praktyką inżynierską. Jego działalność zawodowa w znacznej mierze wiąże się ze specjalnością ukończonych studiów. Podstawową formę tej działalności stanowią rozruchy technologiczne oczyszczalni ścieków, przede wszystkim na terenie Podkarpacia. W Komisjach Rozruchowych oczyszczalni ścieków z reguły nadzoruje pracę zespołu technologicznego. Brał udział w rozruchach oczyszczalni ścieków w Rzeszowie, Krośnie, Sanoku i Łańcucie i w wielu gminach na terenie Podkarpacia. Organizacyjnie i zawodowo udziela się w Stowarzyszeniu Naczelnej Organizacji Technicznej, jakim jest Polskie Zrzeszenie Inżynierów i Techników Sanitarnych (PZITS). Wielokrotnie wybierano Go na członka Zarządu Oddziału PZITS w Rzeszowie. Za dotychczasową działalność otrzymał Srebrną i Złotą Odznakę Honorową PZIITS (1983 i 2003 r.).
Za pracę na rzecz rozwoju Politechniki Rzeszowskiej otrzymał w 2002 roku Medal Zasłużonym dla Politechniki Rzeszowskiej.
Za całokształt działalności naukowo-dydaktycznej i organizacyjnej odznaczony został w 2000 roku Złotym Krzyżem Zasługi oraz Medalem Komisji Edukacji Narodowej.
Jest promotorem 180 prac dyplomowych magisterskich i 52 inżynierskich.
Za aktywny udział w działalności Klubu Uczelnianego AZS, otrzymał Srebrną i Złotą Odznakę AZS-u.
Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej postanowieniem z dnia 8 czerwca 2006 r. nadał dr hab. inż. Januszowi Rakowi tytuł naukowy profesora nauk technicznych.
W roku 2006 otrzymał nagrodę Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego za monografię „Podstawy bezpieczeństwa systemów zaopatrzenia w wodę” (autor) i „Metody analizy i oceny ryzyka w systemie zaopatrzenia w wodę” (współautor).
W roku 2009 nakładem Instytutu Badan Systemowych PAN wydał monografię "Bezpieczeństwo Systemów Zaopatrzenia w Wodę", a w roku 2010 wspólnie z prof. Marianem Kwietniewskim nakładem komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN monografię "Niezawodność Infrastruktury Wodociągowej i Kanalizacyjnej w Polsce".
Od 1.11.2010 r. kieruje grantem rozwojowym nt.: Opracowanie kompleksowej metodyki oceny niezawodności i bezpieczeństwa dostawy wody do odbiorców (2010-2013). Nr N R14 00006 10. we współpracy z Politechniką Warszawską, Krakowską, Śląską i Lubelską.
Obchodzony corocznie Światowy Dzień Wody przypada na dzień 22 marca. W ramach obchodów tego święta w Warszawie w dniach 22 -23.03.2012 odbyła się III Międzynarodowa Konferencja Naukowo-Techniczna nt "Bezpieczeństwo wody do spożycia w systemach wodociągowych". Politechnikę Rzeszowską na konferencji reprezentował prof. dr hab. inż. Janusz Rak z Wydziału Budownictwa i Inżynierii Środowiska. Zaprezentowany przez Profesora referat pt. "Analiza pojęcia ryzyka w odniesieniu do bezpieczeństwa systemów wodociągowych", realizowany w ramach grantu rozwojowego, został wyróżniony jako najlepszy polski referat na w/w konferencji. Główną ideą Światowego Dnia Wody, ustanowionego w 1993 roku jest pokazanie wagi gospodarki wodnej na kondycję gospodarczą i społeczną poszczególnych krajów.
Prof. dr hab. inż. Janusz Rak został uhonorowany nagrodą „AQUARINA” przyznawaną przez Polskie Zrzeszenie Inżynierów i Techników Sanitarnych oraz SEEN Technologie, za opracowanie innowacyjnego systemu zarządzania ryzykiem i jego prezentację w referacie plenarnym nt. „Bezpieczeństwo i niezawodność systemów zbiorowego zaopatrzenia w wodę”, w trakcie XXII Międzynarodowej Konferencji z cyklu „Zaopatrzenie w wodę, jakość i ochrona wód”, która odbyła się w Starych Jabłonkach w dniach 9-12. 09. 2012 roku. Dotychczasowymi laureatami tej prestiżowej nagrody było 10 profesorów z Polski, 4 z Kanady, 1 z Japonii i 1 z Czech.
Kolejnym etapem budowy Rzeszowskiej Szkoły Niezawodności była obrona dwóch doktoratów, których promotorem był profesor Janusz Rak. W dniu 16 marca 2014 roku mgr inż. Katarzyna Pietrucha-Urbanik otrzymała stopień dr w zakresie nauk technicznych z dyscypliny naukowej inżynieria środowiska na Wydziale Budownictwa i Inżynierii Środowiska Politechniki Białostockiej oraz wyróżnienie za zrealizowaną rozprawę doktorską. W dniu 3 lipca 2014 roku mgr inż. Krzysztof Boryczko obronił na Wydziale Inżynierii Środowiska i Energetyki Politechniki Śląskiej rozprawę doktorską, pt: "Zastosowanie drzew logicznych do analizy bezpieczeństwa systemów zbiorowego zaopatrzenia w wodę".
W grudniu 2015 r. Prezydent RP przyznał Złoty Medal za długoletnią służbę, a jego Magnificencja Rektor PRz uhonorował Zespołową Nagrodą III stopnia za osiągnięcia naukowe.
Najnowsze trendy badań naukowych przedstawione w monografii nt. „Wybrane aspekty bezpieczeństwa systemów wodociągowych”, która ukazała się w 2015 roku:
- pojęcie zagrożeń asymetrycznych i hybrydowych przeciwdziałań,
- określenie definicji wskaźnika oczekiwanej efektywności eksploatacji SZZW,
- propozycja alternatywnej definicji ryzyka,
- określenie wytycznych działania operatora pogotowia wodociągowego,
- nowe spojrzenie na metodę obliczania wartości oczekiwanej niedoborów wody,
- bezpieczeństwo sanitarno-higieniczne w sytuacjach kryzysowych,
- zaopatrzenie w wodę osób niepełnosprawnych,
- logistyka zaopatrzenia w wodę w sytuacjach kryzysowych,
- wykrywanie zagrożeń mikrobiologicznych za pomocą szybkich testów,
- problematyka decentralizacji systemów wodociągowych,
- ocena stopnia dywersyfikacji podsystemów dostawy wody w sieciowych zbiornikach wodociągowych,
- badania sondażowe związane z kryzysowym zaopatrzeniem w wodę.
Kolejnym etapem badań, od 2016 roku są metody określania stopnia dywersyfikacji zasobów wody w systemach zbiorowego zaopatrzenia w wodę. Na potrzeby zaproponowanych metod zaadaptowano wskaźniki: Shanonona-Weavera, Pielou, Simpsona i Hulberta. Wskaźniki te wykorzystano także do oceny alokacji wody w sieciowych zbiornikach wodociągowych. W celu przeprowadzenia pogłębionej analizy i oceny dywersyfikacji dostaw wody zaproponowano metody dwuparametryczne uwzględniające maksymalną dobową zdolność produkcyjną ujęć wody oraz całkowitą objętość wody w sieciowych zbiornikach wodociągowych. Do zaawansowanych analiz wykorzystano również liczbę rurociągów tłocznych oraz pola powierzchni przekrojów poprzecznych pompowni II stopnia. Dla wszystkich metod wyznaczono skalę i kategorie oceny dywersyfikacji. Z dr inż. Krzysztofem Boryczko opracowano dwa autorskie wskaźniki oceny dywersyfikacji oraz parametr alokacji, obliczany jako iloraz sumy objętości sieciowych zbiorników wodociągowych do sumy zdolności produkcyjnej ujęć wody. W ten sposób przeanalizowano w Polsce ok 50 miast. Efektem badań jest monografia naukowa "Bezpieczeństwo systemów wodociągowych - Dywersyfikacja zasobów wody" wydana w 2017 roku przez Oficynę Wydawniczą Politechniki Rzeszowskiej. Za cykl 3 publikacji z listy A w roku 2020 otrzymał nagrodę JM Rektora PRz, a za cykl 2 publikacji w roku 2021. W dniu 17.12.2020 został odznaczony medalem "Zasłużony dla Wodociągów Rzeszowskich ". Wyróżnienie wręczył dyrektor Miejskiego Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji w Rzeszowie mgr inż. Robert Potoczny. Dydaktycznie od 2020 roku na nowo powstałym kierunku kształcenia - Energetyka - prowadzi wykłady z "Niezawodności" i "Mechaniki płynów".
Pojawił się nowy kierunek badań sensometrycznych związanych z zaopatrzeniem w wodę do spożycia. Organizacyjnie od roku 2021 ponownie udziela się jako członek w Komisji ds. Ocen Nauczycieli Akademickich na Wydziale Budownictwa, Inżynierii Środowiska i Architektury.
Kierownikiem Katedry byłem do 30.09.2018 roku. Po przejściu na emeryturę stanowisko kierownika przejęła prof. dr hab. inż. Barbara Tchórzewska-Cieślak.
Wyróżnieniem dla Profesora było zaproszenie 27.11.2023 roku na wygłoszenie "ostatniego wykładu" nt. "Ryzyko zdarzeń niepożądanych w Systemach Zbiorowego Zaopatrzenia w Wodę" przez Wydział Inżynierii Środowiska i Energetyki Politechniki Krakowskiej, kończący studia podyplomowe.
Według danych bibliometrycznych indeks Hirscha wynosi wg: Scopus h=12, WoS h=11.
W marcu 2022 roku minęło 45 lat pracy Profesora w Politechnice Rzeszowskiej.
Kolejnym nurtem badań jest określenie znaczenia pojemności sieciowych zbiorników wodociągowych na bezpieczeństwa funkcjonowania systemów zbiorowego zaopatrzenia w wodę aglomeracji miejskich.
Nowa tematyka obejmuje pojęcie ryzyka i szansy do oceny funkcjonowania systemów wodociągowych. Ryzyko jest to miara zagrożenia systemu, a szansa jest miarą zajścia określonego pożądanego zdarzenia (efektu pozytywnego). W ten sposób rozwijana jest systemometria, czyli działania zajmujące się pomiarem cech systemu.
Jest miłośnikiem podróży, sportu, historii starożytnej, życiorysów wybitnych ludzi i filatelistyki.